We zouden voor Christmas Eve zingen, Berceuse
van Lehman uit onze Noel Cantate toen, en God So Loved the World van Stainer.
Twee van mijn sterkste sopranen konden niet
mee-doen.
Net een uur voor onze warming up, telefoneerde Ade, mijn beste,
sterkste sopraan dat zij ook niet kon komen, haar stem was niet in orde en nu
was haar knie opgezwollen, kon haast niet lopen en gemakkelijk opstaan. Nu
verlies ik drie van mijn sterkste sopranen.
Ik heb nog twee sterke sopranen, maar niet zo
safe.
Ik denk, niet wanhopen, al zal het niet zo
mooi zijn als wanneer wij kompleet zingen, apa boleh buat (laat maar lopen), ik
moet me niet laten vloeren, ik maak het beste uit ze en vraag hun straks meer
dan honderd procent te zingen, want het is zo hoog voor ons oude lui en men
moet relatief lang kunnen aan houden.
Tijdens de warm up was ik zo blij verrast. Ik
zag Ade ondanks haar pijn, langzaam, voorzichtig de kerk binnen lopen of
waggelen. Wat een heerlijke verassing, ze zong toch mee.
Na de dienst zei ik tegen Ade, “hadiah natal
Ade ini paling indah, entah, untuk Tuhan, atau untuk kita.
“Jouw kerst geschenk is het mooiste, dat is, dat je
nog komt ondanks de pijn in je benen, misschien voor God of ons. Het koor zong
met vuur. Wij danken jou, wij waren in hogen nood. Ik ben je zo dankbaar, De
gemeente zeker ook daar we anders niet zo goed gezongen zouden hebben.” Dat zei
ik in het Indonesisch.
Zij lachte, ik geloof dat wat ik zeide niet
tot haar doordrong, dat zij zo goed was. Misschien gelukkig niet en juist goed
dat ze dat niet wist. Ze had het zelf uitgestreden en overwonnen.
Dat was haar heerlijk kerst geschenk die ik nooit
zal vergeten.
December 2004
No comments:
Post a Comment