Herinneringen Van Een Volley Ball Coach

Ik herinner me mijn meisjes team van de middelbare school. Tegen 6.30 vroeg in de ochtend hoorde je al “bab-bab-bab” hun “passing” oefenen op mijn klein erf en warm, bezweet en een beetje vuil gaan ze de klas binnen. 

Iedere Zondag speelden ze op school van ongeveer acht tot twaalf uur zonder sport leeraar. De langste is nog geen 1,60 M en de kleinste nog geen 1,40 M. Ze konden nauwelijks smashen. En de kleinste is nota bene hun captain die nog geen 40 Kg weegt maar ze kon toch de boven armse serve doen.

Eens, op een Zondag vroeg onze kleine captain de sportleraar van de middag school om tegen zijn team te mogen spelen. Die zijn derde klassers. 

Ongemerkt sloeg ik hen gade. Zij verloren elke set maar ze gaven niet op en vonden het niet erg omdat zij immers maar tweede klassers waren. En steeds weer smeekte kleintje om nogmaals te spelen. Hun sport leeraar glimlachte verlegen, hij aarzelde en wenste liever op te houden daar mijn meisjes hoe langer hoe beter speelden en na meer dan vier setten versloegen ze hun tegen standers en was ze eindelijk bereid op te houden. Tijdens de officiele wedstrijden in Jakarta pusat voor de middelbare school versloegen ze hen weer. Ik herinner me niet of ze nog kampioen werden van heel Jakarta.

Toen ze medisch studente was, deze captain, was ze nog even klein. Er was een tournament tussen de medische faculteiten. Zij had een zwak, pover team. Het waren geen leden van haar club. En toch bereikten ze de finaal. Ze dwong zichzelf tot een soort van solo spel, ze speelde voor twee, drie, … Laten afhangen van haar mede speelsters zou zeker funest, een zeker nederlaag zijn en zo wonnen zij de match. Zij was zo blij, zo gelukkig ondanks haar kramp na de wedstrijd. Zij was het die zo gevochten had omdat het haast onmogelijk, ongelovelijk was te kunnen winnen met een zo’n zwak team zoals van haar.

Mijn meisjes team bestond uit kleine, charmante, slanke feminin engeltjes, feeen. Tijdens de warm up voor een wedstrijd deden ze alleen ”opvangen, zetten, over en zo voorts” zo simpel, terwijl de tegenstander, grote meisjes reuzen die op zijn minst 1,65 M waren met grote dijen en sterke armen die misschien het gevolg zijn van “weight training”. Tijdens hun warm up deden zij hun geweldige, imposante smashes zien en iedereen dacht dat wij zouden worden ingemaakt, ingezouten. We konden ze bijna niet “doden” en toch wonnen we omdat zij zichzelf “doden” met hun domme “unforced errors”. Ha, ha.

Maar we hadden nooit van de officiele volwassen dames team kunnen winnen die nog langer en sterker zijn. Bekende clubs zouden onze meisjes ook nooit willen hebben omdat ze te klein zijn, dat wil zeggen van normaal, gemiddelde lengte. Maar dat vind ik niet erg.

This is my book. You can read it.

• http://blookup.com/en/blookshop/blook/leisurely-reading-14566/